Na początek kilka słów o historii dotyczącej rasy. Powstała ona w połowie XIX wieku, lecz jej pochodzenie stanowi spór pomiędzy kynologami. Podejrzewa się, że początek rasy należy szukać wśród owczarków rosyjskich. Nawet niektóre źródła podają, że golden retriever wywiódł się z rosyjskich psów cyrkowych. Niektórzy zaś uważają, że rasa powstała podczas krzyżówki labrador- seter, spaniel z owczarkiem rosyjskim, a następnie połączenie z blodhaundem. Inne źródła podają , że golden retriever rozwinął się jako rasa na Kaukazie i stamtąd trafił do Anglii, gdzie skrzyżowano go z różnymi rasami retrieverów lub ze złotym laufhundem i tak powstał współczesny golden retriever. Według kolejnej wersji golden retriever powstał podczas krzyżówki starego flat coated retrievera z obecnie nie istniejącą już rasą tweed walter spaniel. Pomimo wielu sporów wśród kynologów jako kraj pochodzenia rasy uznaje się Wielka Brytanię (Szkocja). Do 1913 roku psy te były rejestrowane pod nazwą złocisty flat coated (gładkowłosy). Nieco później zaczęto je nazywać żółtymi lub złocistymi retrieverami. Obecna nazwa obowiązuje od 1920 roku. Nazwa „golden” powiązana jest z kolorem sierści i oznacza złoty, natomiast „retriever” w tłumaczeniu oznacza odzyskiwać, przynosić. Obecnie golden retriever cieszy się ogromna popularnością na całym świecie.
Golden retriever początkowo wyhodowany był do udziału w polowaniach, dziś jest popularną rasą psów rodzinnych. Świetnie nadaje się dla każdego-dzieci, dorosłych a także osób starszych. Dzieci są dla niego idealnymi kompanami do zabawy, jest dla nich cierpliwy, pomimo zaczepek ze strony najmłodszych. Jest doskonałym partnerem na długie spacery. Zawsze przyjacielski i towarzyski, potrzebuje bliskiego kontaktu z członkami rodziny. Szybko przywiązuje się do właściciela. Nie jest agresywny wobec innych psów i ludzi. Toleruje zwierzęta w domostwie tj. kury, króliki, itp. Golden należy do grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych, ma szalenie żywy temperament- jest zawsze skory do pracy lub zabawy. Potrafi wydobyć każdy przedmiot, byle ten nadawał się do zaaportowania właścicielowi. Jest to psiak bardzo pogodny, inteligentny, posłuszny. Słynie z łagodnego charakteru, dlatego wyklucza się go jako psa stróżującego i obronnego. Cechuje się wspaniałą wytrzymałością, dużą aktywnością, wręcz rozpiera go energia. Golden bardzo szybko się uczy, a tym co najbardziej go motywuje, jest chęć przypodobania się swojemu panu, któremu jest całkowicie podporządkowany i oddany. Nadaje się nawet dla niedoświadczonego opiekuna, gdyż jest to pies łatwy do ułożenia, nie sprawia większych problemów wychowawczych i potrafi zachować się spokojnie odpowiednio do sytuacji.
Golden retriever został wyhodowany, by polować na dzikie ptactwo, dziś jest najczęściej psem rodzinnym. Wspaniały charakter w połączeniu z niesamowitymi zdolnościami spowodowały, że psy tej rasy świetnie nadają się do szkolenia na przewodników osób niewidomych, do pomocy niepełnosprawnym, a także do terapii dzieci autystycznych. Ze względu na swoją łagodność wpływają relaksująco na otoczenie dlatego polecane są dla osób znerwicowanych, wrażliwych, potrzebujących wyciszenia. Goldeny sa posiadaczami znakomitego węchu, dlatego wykorzystywane są często jako psy policyjne do wykrywania narkotyków oraz ratownicze do poszukiwania ludzi zasypanych śniegiem lub gruzem. Wspaniale sprawdzają się również w dogoterapii oraz psich dyscyplinach sportowych jak np. agility, obedience. To pies, który kocha wodę, prace na tropie oraz aport. Organizowane są próby i konkursy myśliwskie, w których to goldeny biorą udział.
Golden retrievery jako psy myśliwskie powinny należeć do ras zdrowych i odpornych. Niestety, ich
popularność obniżyła te parametry. Wielu hodowców zaniechało selekcji w kierunku utrwalania cech
użytkowych, kierując swoje zainteresowania ku wyhodowaniu psa o pięknym pokroju. Wśród
najczęstszych chorób u goldenów spotykamy choroby stawów (dysplazja bioder, dysplazja łokci,
zapalenie więzadeł), oczu (postępujący zanik siatkówki, katarakta, dysplazja siatkówki, zapalenie
powieki, dystrofia rogówki), uszu (zapalenie uszu).
Zapalenie uszu. Golden retriever ma skłonność do zapalenia przewodu słuchowego ( ucha
zewnętrznego i zewnętrznego). Jego pociąg do kąpieli przy każdej okazji nie sprzyja zachowaniu
higieny ucha. Należy odpowiednio pielęgnować uszy pupila oraz stale kontrolować ich stan. Objawami
stanu zapalnego uszu jest: drapanie się w okolicach uszu, potrząsanie głową, i charakterystyczny
nieprzyjemny zapach wyczuwalny przy odchyleniu ucha. Terapia przy zapaleniu ucha jest długotrwała,
a sama choroba charakteryzuje się dość częstymi nawrotami. Po kąpieli ucho należy wysuszyć
wewnątrz i na zewnątrz , sprawdzając czy mokre włosy nie dostały się do kanału słuchowego.
Postępujący zanik siatkówki. Objawy tej choroby są dość nietypowe. Aby postawić diagnozę
potrzebne są szczegółowe badania. Udowodniono dziedziczny charakter postępującego zaniku
siatkówki. Jest to bardzo poważne schorzenie, które nieuchronnie prędzej czy później prowadzi do
utraty wzroku. Ta choroba ma dwie postacie: uogólniony postępujący zanik siatkówki oraz centralny
postępujący zanik siatkówki. PRA obojętnie w jakiej postaci wystąpi, jest nieuleczalna. Chorych psów u
których stwierdzono gen odpowiedzialny za ta chorobę nie powinno się rozmnażać, gdyż niepotrzebnie
dochodzi do rozprzestrzeniania choroby. Jeśli zauważymy, że pies źle widzi, należy go jak najszybciej
zaprowadzić do weterynarza.
Dysplazja stawów biodrowych. Golden retriever jest psem grubokościstym i masywnym, co może
spowodować powstanie dysplazji stawu biodrowego. Dawniej uważano, że dysplazja jest schorzeniem
dziedzicznym i wyłącznie genetyka odpowiedzialna jest za powstanie tej wady. Dziś naukowcy twierdzą,
iż nie dysplazja, ale skłonność do niej może podlegać dziedziczeniu, a za tę wadę odpowiedzialny jest
tryb życia i sposób żywienia szczenięcia. Dostarczanie suce w ciąży jak i szczeniętom w każdym
okresie wzrostu właściwych ilości wapnia w prawidłowym stosunku do fosforu, witamin i
mikroelementów pozwoli na zmniejszenie ryzyka. Poleca się podawanie kolagenu w postaci naturalnej
lub poprzez zażywanie odpowiednich preparatów. Bardzo ważną rolę spełnia odpowiednie żywienie psa
oraz ruch, właściwy trening psa, który jest dostosowany do jego możliwości fizycznych.
Nieodpowiednie żywienie. Golden, mimo że jest psiakiem ruchliwym i aktywnym, ma skłonności do
tycia. Zbyt kaloryczne i obfite jedzenie powoduje schorzenia przewodu pokarmowego, dysplazję stawów
biodrowych, a także alergie. Należy pamiętać by nie przekarmiać psów i nie wrzucać im do miski
wszystkich polecanych i reklamowanych odżywek i preparatów mineralno – witaminowych, ponieważ
możemy „przedobrzyć”, a skutki uboczne odczuje nasz pies. Wynikiem nieprawidłowości w żywieniu
mogą być zmiany w cyklu płciowym suk, o których występowaniu w tej rasie czasami się słyszy.
Uszkodzenie ogona. Ogon goldena jest jego najbardziej ruchliwą częścią ciała. Należy uważać na
drzwi mieszkania i samochodu, gdyż ogon psa lubi się w nie zaplątać. Stałe obstukiwanie ogonem
sprzętów może doprowadzić w lżejszych przypadkach do powstania powierzchniowych uszkodzeń
skóry, a w skrajnych nawet do martwicy końcówki. Warto okresowo oglądać i badać palcami ogon,
sprawdzając czy nie jest bolesny. Jeśli pies nosi ogon sztywno, wygina go pod nienormalnym ( co może
sugerować nawet złamanie) lub widoczne są ubytki włosa, czy mokre miejsca na tej części ciała, nie
zwlekajmy z wizytą u weterynarza.
Golden retriever jest psem o wyjątkowej urodzie, lecz o piękny, zadbany wygląd musimy się sami postarać poświęcając mu trochę czasu na zabiegi pielęgnacyjne. Codziennym zabiegiem powinno być szczotkowanie psa. Na kremowej po złocistej szacie widać każdy brud. Natomiast kąpiemy psiaka okazjonalnie lub gdy zajdzie taka potrzeba. Dwa razy w roku psy bardzo intensywnie linieją; wówczas konieczne jest codzienne szczotkowanie zgrzebłem lub bardzo gęstym grzebieniem w celu usunięcia martwego włosa. Aby skrócić czas linienia możemy podawać psu preparaty z biotyną i dokładnie wyczesywać włos. Wygląd sylwetki psa poprawia się poprzez nieznaczne strzyżenie brzucha, portek i ogona. Linię włosów wyrównuje się starannie, co nadaje psu szczególnie zadbany wygląd. Wycina się także włos spomiędzy palców, a łapie nadaje się okrągły, koci kształt. Przezroczysty, wodnisty wypływ z oka, nieznaczne łzawienie, jest całkowicie fizjologicznie normalne, lecz pozostawia brązowe smugi na sierści. Sposobem na pozbycie się ich jest napar ze świetlika lekarskiego, który ma działanie kojące oraz nie odbarwi sierści. Jeżeli pojawi się większy bądź ropny wyciek z oczu należy udać się do weterynarza z pupilem. Zbyt intensywne i częste oczyszczanie ucha jest równie szkodliwe co niewykonywanie tego zabiegu. Należy zwrócić uwagę na to, czy wydzielina wydobywająca się z uszu nie ma cech chorobowych tzn. czy czujemy nieprzyjemny zapach, czy czerwony, ropny kolor wydzieliny. Psy, które mieszkają w mieście, spacerujące po chodnikach nie mają na ogół problemów ze ścieraniem pazurów. Psy mieszkające na wsi ścierają pazury znacznie wolniej lub nierównomiernie. Trzeba je wówczas okresowo korygować, używając specjalnych cążek. Zaniedbane, zbyt długie psie paznokcie mogą prowadzić do trwałych odkształceń w obrębie stawu nadgarstkowego i skokowego. Co jakiś czas powinno się sprawdzać stan napletka u samca. Nieznaczny wyciek uważa się za stan fizjologicznej normy, natomiast zbyt obfity i ropny wymaga konsultacji z weterynarzem. U suczek zaś kontrolujemy okolice sromu, które brudzi się szczególnie w czasie rui. Gdy pojawi się wyciek w czasie poza rują, lepiej się spytać o to weterynarza. Pielęgnacja goldena, choć z pozoru wygląda na pracochłonną, nie jest aż takim utrudnieniem w życiu codziennym. Gdy nabierze się wprawy, może zająć raptem kilka minut dziennie, a nasz pupil będzie wyglądał na zadbanego i zachwycał wszystkich dookoła.
0-13 dni„noworodek”- faza rozwoju zmysłów szczeniaków. Szczeniaki za pomocą rozwijających się zmysłów poznają
otaczający je świat poprzez doświadczanie pozytywnych i negatywnych doznań. Pieski uczą się bycia psem.
14-49 dzień „faza psiej socjalizacji”- szczeniaczki stają się bardziej aktywne, zainteresowane otoczeniem, pieski uczą się
jak być psem. Wyrastają ząbki pieskom, przy pomocy których uczą się regulować i kontrolować siłę ugryzienia. Suka
rozpoczyna odstawianie szczeniąt od piersi, gdyż ze względu na ich ostre zęby staje się niechętna na podawanie pokarmu
malcom w ten sposób. Pomrukiwania, przypłaszczania szczeniaka do ziemi przez sukę mają dać pieskowi ostrzeżenie do
zdyscyplinowania oraz oduczenia ssania sutków matki. Wszystkie szczeniaczki muszą pozostać do końca tej fazy przy swojej
matce, aby ich charakter mógł ukształtować się poprawnie. Również ważny w tej fazie jest ciepły kontakt człowieka z każdym
szczeniakiem. Szczeniaczki, które miały zapewnione ciepło i opiekę matki, a także przyjazny kontakt z człowiekiem, z reguły
wyrastają na odpowiednio przystosowane do życia psy.
7-12 tygodni „faza socjalizacji z człowiekiem”- faza przystosowania do życia z ludźmi, szczeniaczki trafiają do nowych
domów. W wieku 7 tygodni do 12 tygodni ujawniają się u szczeniaczka przede wszystkim odziedziczone skłonności. Pomiędzy
8-ym, a 12-tym tygodniem życia szczeniak poznaje uczucie strachu. Bardzo ważne jest, aby w tym okresie szczeniak nie
doświadczył silnego uczucia strachu, bólu lub innych urazów, które spowodować mogłyby w przyszłości nadmierną lękliwość
naszego pupila. To na właścicielu spoczywa obowiązek ochrony pieska przed bardzo negatywnymi bodźcami w tym okresie.
12-16 tydzień „faza ustalania hierarchii”- piesek przestaje być szczeniakiem, staje się „młodym dorosłym”, dlatego ważne
jest aby w tym wieku zacząć uczyć psa posłuszeństwa, pokazać, że to my rządzimy naszym stadem, a nie on. Pieskowi
wypadają ząbki i rosną stałe zęby, zatem w tej fazie nasze „szczeniaczki” uwielbiają gryźć wszystko co tylko mają w swoim
zasięgu. W naszym przypadku daliśmy naszej goldence do gryzienia zabawkę skręcony sznurek, a także pozwalaliśmy jej
zabierać do domu jej „zdobycze” ze spacerów, czyli grubsze patyki, na których to skupiała prawie całą swoją uwagę nie
powodując zniszczeń w domu.
4-8 miesięcy „faza ucieczek”- faza odpowiadająca wiekowi 14-16 lat ludzkich. Nasz psiak zaczyna być zbuntowany, pragnie
poznać świat na własną rękę, przestaje reagować na komendę „do mnie” in. „wróć” jak wcześniej. Ważne aby na tym etapie
w dalszym ciągu nie dać się zmanipulować dorosłemu szczeniakowi, aby nie zaczął czuć się jako dominator w naszym
stadzie. Pies często ucieczkę na zawołanie właściciela rozumie jako zabawę, a gdy właściciel biegnie w jego kierunku - to za
świetną zabawę. Jan Fennel w książce „Zapomniany język psów” poleca w takim przypadku zawołanie psa i pójście w
przeciwnym kierunku do ucieczki psa. Pies jako zwierzę stadne powinno zacząć biec w stronę właściciela. Ważne, aby nie
karcić psa, gdy do nas wróci, tylko pochwalić.
6-14 miesięcy „okres dojrzewania”- faza dużych zmian hormonalnych w organizmie naszych piesków. Pies będący w tym
wieku może co pewien czas przejawiać irracjonalne zachowanie poprzez strach, złość lub agresję wobec różnych rzeczy,
nawet tych, które zna. Bardzo ważne są reakcje właścicieli na zachowanie swoich psów, gdyż mogą one wpłynąć na
ukształtowanie pewnych zachowań pupili.
1-4 lata „wiek dojrzały”- w tej fazie pies ustala swoją pozycję w stadzie. Wejście psa w „wiek dojrzały” zależy od rasy,
wielkości psa. Psy ras małych szybciej wchodzą w poszczególne fazy rozwoju, niż psy ras dużych, jak np. golden retrievery.
Zachowanie dorosłego psa jest sumą wyników doświadczeń zwierzęcia z poprzednich faz rozwoju oraz pozycji w swoim
stadzie.
Decyzja podjęta- rasa golden retriever, kolejny krok to płeć naszego pupila. Osoby, które mają lub miały
już wcześniej pieska lub suczkę zazwyczaj wiedzą jaką płeć ma mieć ich nowy przyjaciel, gdyż
posiadają podstawowe informacje na temat obu płci. Natomiast problem może wystąpić u osób
pierwszy raz nabywający psiaka. Takie osoby muszą na spokojnie rozważyć plusy i minusy
charakterystyczne dla piesków i suczek i dopiero po ich analizie dokonać właściwego wyboru.
Pies
Psy na pierwszy rzut oka są większe, masywniejsze i silniejsze od suk.
Wykazują większą niezależność oraz chęć dominacji w stadzie w sytuacji kiedy uznają, że osobnik lub
osobnicy z jego stada są słabsi od niego. Psy znaczą swój teren podczas spacerów, po to, aby inne
samce wiedziały kto rządzi na danym terenie. Również na podwórku nasz kochany samiec będzie
siusiał na np. roślinki z naszego ogrodu, czy przedmioty znajdujące się na jego drodze. Psy są równie
wierne i posłuszne jak suczki, potrafią równie dobrze okazywać wdzięczność swoim opiekunom, lecz
mało który pies nie zainteresuje się suką, która ma cieczkę i nagle jakby staje się głuchy na głos
właściciela. W przypadku gdy pies będzie luzem puszczony to może pobiec zakochany po uszy za taką
suczką.
Plusem psa jest to, że mogą one przez cały rok uczestniczyć np. w polowaniach, wystawach, czy
różnego rodzaju szkoleniach, z których suczki wykluczone są tymczasowo na okres trwania cieczki.
Suka
Suczki są mniejsze i drobniejsze niż psy oraz wykazują słabsze tendencje do dominacji niż psy. Suczka
w odróżnieniu od psa będzie wypalać nam dziurki siusiając w starannie wypielęgnowanym zielonym
trawniku.
U suczek 1-2 razy w ciągu roku występuje cieczka. W tym czasie musimy się uporać z pozostającymi
na podłodze w mieszkaniu plamkami krwi oraz na spacerach będą za naszą sunią podążać zauroczone
jej zapachem obce psy. Pieski będą zainteresowane sunią przez cały okres trwania cieczki (ok. 3-4
tygodnie), a nie tylko podczas przypadających w tym okresie kilku dni płodnych. Pieski mogą być
bardzo natrętne i nie chcą wcale łatwo odejść od suczki, a próby odgonienia kończą się naszą porażką.
Przez cały okres trwania cieczki nie możemy puszczać luzem suczki w terenie otwartym, aby nie doszło
przypadkiem do niechcianego krycia. Po cieczce może u suki wystąpić tzw. ciąża urojona, która daje
objawy jakby była ona w ciąży pomimo, że nie została pokryta. Wówczas mogą powiększają się sutki,
zmienia się zachowanie, szykuje sobie legowisko do porodu, a zabawki lub inne rzeczy może traktować
jak swoje szczenięta. Przykrym następstwem ciąży urojonej może być powstanie nowotworu gruczołu
mlekowego, nowotworu narządów rodnych, ropomacicze. Jeżeli zdecydujemy się na suczkę i nie
będziemy chcieli w przyszłości aby miała potomstwo to najlepszym rozwiązaniem dla jej zdrowia będzie
wykonanie przez weterynarza zabiegu sterylizacji.